پایان مناظره های انتخاباتی

مناظره ها تمام شد اما قطعا اثرات آن در روند توسعه سیاسی ایران تا مدتها باقی خواهد ماند
این مناظره ها از چند بعد قابل بررسی است الف- نفس حضور رییس جمهوری در مناظرات در طول برگزاری انتخابات قبلی ریاست جمهوری سابقه نداشت. رییس جمهوری همیشه رییس جمهوری بوده است و این بر عهده نامزدها بود که با یکدیگر به مناظره بنشینند. چنین رویکردی و صرف نظر از آنچه که در محتوای این مناظرات ارایه شد یک گام به جلو محسوب می شود.

نمی دانم این را باید مدیون آقای احمدی نژاد باشیم که با اعتماد به نفس مثال زدنی فکر می کرد انبانش به اندازه کافی پر هست که از پس سه مدعی کرسی اش برآید یا این که صدا و سیما این برنامه را تدارک دید. اما نتیجه هرچه بود به نفع دموکراسی و مبارک بود
ب- آنچه که این مناظرات را برای مردم جذاب و مهم می کرد علاوه بر علاقه به نامزد خاص، عمدتا ناشی از بی سابقه بودن چنین ارایه ای بود. با توجه به اینکه اکثریت مردم کمتر عادت دارند صدای خود را در رادیو و تلویزیون دولتی ایران بشنوند و خود را تاثیر گذار

ببینند، حال با چنین مناظراتی که با هدف درگیر کردن آنان در آرای نامزدها پخش می شد به یکباره احساس مهم بودن کردند.
احساس به بازی گرفته شدن به خوبی در هیجاناتی که پس از مناظره ها در شهرها و به ویژه در تهران روی داد دیده می شد. البته ابراز خوشحالی از بابت مهم انگاشته شدن به دلیل فقدان تجربیات قبلی بیشتر به تجمعاتی بی هدف ولی پرشور تبدیل شده بود که به گواه عکسهای خبری و نیز شاهدان عینی بیشتر به نوعی اعلام حضور شبیه بود.

پس از دومین مناظره در تماسی که با دوستان خود در تهران داشتم از آنان خواستم شهر را برایم توصیف کنند اغلب آنان وضعیت را به لحظات پایان بازی ایران و استرالیا توصیف می کردند و می گفتند مردم یه خیابانها آمده اند اما اغلب فقط آمده اند ولی نمی دانند برای چی.
از دید من که اوضاع را از بیرون نگاه می کردم پاسخ این "برای چی" خیلی ساده بود. مردم بیرون آمده بودند چون برای اولین بار پس از سالیان سال خود را در"رسانه ملی" می دیدند ولی چون این آینه بدون هیچ زمینه سازی و به یکباره در برابر آنها نهاده شده بود موجبات غافلگیری و تا حدی هم هراس آنها را فراهم کرد و این هراس خوشایند نقطه پیوند همه آنهایی بود که آن شب و در طول شبها و روزهای بعد خیابانها را ترک نکردند.

ج – چنانچه نظام اطلاع رسانی عمومی کشور در شرایط متعادلی باشد که زمینه چنین تجربیاتی را به طور مداوم برای مردم فراهم کند طبیعتا زمینه آسیبهای احتمالی ناشی از چنین غافلگیری هایی به مراتب کمتر و کمتر خواهد شد. اگر "رسانه ملی" از این پس زمینه حضور کارشناسان و نقد برنامه ها را با فاصله گذاری های منظم انجام دهد پس از مدتی چنین رویه ای نه تنها موجب شگفتی و ایجاد هیجان در مردم نخواهد شد بلکه بالاخره باعث ایجاد حس تعلق به رسانه ملی را به ویژه در قشر جوان و فرهیخته کشور فراهم خواهد کرد.